Tętniaki aorty piersiowej aorty występują rzadziej niż w odcinku brzusznym. Tak, jak tętniaki aorty brzusznej najczęściej są tętniakami prawdziwymi, to w odcinku piersiowym znaczącą część stanowią tętniaki rzekome.
Szczególną sytuacją jest tętniak pourazowy. Przerwanie ciągłości ściany może wymagać pilnego leczenia, dlatego w przypadkach dużych urazów klatki piersiowej zwłaszcza wypadków komunikacyjnych i upadków z wysokości wskazane jest wykonanie angio tomografii komputerowej oraz konsultacja chirurga naczyniowego.
Tętniaki obejmujące aortę wstępującą i łuk aorty są leczone przez kardiochirurgów, a te, położone w aorcie zstępującej przez chirurgów naczyniowych. W leczeniu tętniaka aorty zstępującej są stosowane dwie metody: otwarta i wewnątrznaczyniowa. W ostatnich latach właśnie metoda wewnątrznaczyniowa jest preferowanym sposobem leczenia ze względu na dobre wyniki oraz brak konieczności otwarcia klatki piersiowej, zatrzymania przepływu w aorcie, stosowania krążenia pozaustrojowego, uniknięcie dużej utraty krwi i zmniejszenie ryzyka ciężkich powikłań okołooperacyjnych.
Operacja wewnątrznaczyniowa polega na wprowadzeniu do tętniakowato zmienionej aorty stentgraftu – protezy naczyniowej, przymocowanej do stentów samorozprężalnych. Stenty (okrężne sprężynujące rusztowania wykonane z metalu) po uwolnieniu stentgraftu zapewniają jego przyleganie do niezmienionego odcinka naczynia powyżej i poniżej tętniaka. Wówczas przepływ krwi odbywa się przez światło stentgraftu, a ciśnienie tętnicze nie rozprzestrzenia się na ścianę tętniaka, zapobiegając jego powiększaniu i pęknięciu. Operacja wykonywana jest pod kontrolą obrazu fluoroskopii i arteriografii (radiologiczne sposoby uwidocznienia naczyń) i nie wymaga cięcia klatki piersiowej i brzucha. Narzędzia oraz protezy są wprowadzane przez tętnicę udową odsłoniętą w pachwinie z 10-15 centymetrowego cięcia. Obecnie na rynek są wprowadzane urządzenia do wykonania zabiegu przez nakłucie, unikając zupełnie cięcia skórnego. W czasie operacji nie jest zamykana aorta, jest znacząco mniejsze ryzyko utraty krwi i groźnych powikłań okołooperacyjnych.
Przygotowania do operacji wewnątrznaczyniowej zaczynają się od planowania protezy. Do tego służą obrazy uzyskane z tomografii komputerowej o wysokiej rozdzielczości i gęstości warstw. Istnieją dokładne kryteria kwalifikacji chorych do zastosowania odpowiedniego stentgraftu. Skomplikowane pomiary i obliczana wykonywane za pomocą specjalistycznego oprogramowania pozwalają na ustalenie konkretnych wymiarów i konfiguracji stentgraftów.
Operacje zazwyczaj odbywają się w znieczuleniu ogólnym, regionalnym lub miejscowym (w zależności od stanu ogólnego chorego i preferencji ośrodka). Przez tętnicę udową wprowadzane są specjalne prowadniki i cewniki, służące do określenia warunków anatomicznych i prawidłowego umieszczenia stentgraftu, którego elementy są również wprowadzane przez tętnicę udową i łączone ze sobą w świetle aorty. Ten skomplikowany technologicznie proces wymaga dużej precyzji, ale nie jest obciążającym dla chorego. Skutkiem operacji jest wyłączenie tętniaka z przepływu. Krew płynąc przez stentgraft nie rozprzestrzenia swojego ciśnienia na ścianę tętniaka, w związku z tym nie ma ryzyka pęknięcia tętniaka.
W pierwszym miesiącu po operacji wykonywana jest angio tomografia komputerowa celem kontroli. Dalsze badania kontrolne są wykonywane w tomografii komputerowej po 12 miesiącach, a następnie raz na rok.
Więcej informacji na stronie www.chirurg.edu.pl