Odrębne zagadnienie stanowi leczenie tętniaka aorty piersiowo-brzusznej. Wówczas tętniak obejmuje jak piersiowy, tak i brzuszny odcinki aorty. W takich przypadkach stosowane są trzy metody: otwarta, wewnątrznaczyniowa i hybrydowa.
Metoda otwarta jest najstarszą, ale nadal bardzo istotną metodą. Polega ona zastąpieniu aorty protezą naczyniową (rurka z tworzywa sztucznego). Tak, jak od tętniaka aorty odchodzą liczne gałęzie, prowadzące krew do rdzenia kręgowego, wątroby, trzustki, śledziony, żołądka, jelit i innych narządów, przy operacji niezbędnym jest odtworzenie przepływu w znaczącej części tych naczyń, wszywane są one bezpośrednio lub częściej na łacie wyciętej z aorty do protezy naczyniowej. Duża operacja w klatce piersiowej i jamie brzusznej z zastosowaniem krążenia pozaustrojowego niesie ze sobą ogromne ryzyko powikłań okołooperacyjnych, dlatego jej wykonanie jest zarezerwowane dla chorych u których leczenie wewnątrznaczyniowe jest niemożliwe.
Operacja hybrydowa: połączenie metody otwartej z wewnątrznaczyniową jest próbą zmniejszenia zakresu operacji, uniknięcia zatrzymania przepływu w aorcie i stosowania krążenia pozaustrojowego. Polega ona na wykonaniu przeszczepów naczyniowych, doprowadzających krew do tętnic trzewnych najczęściej od tętnic biodrowych. Tętniak aorty jest zaopatrywany za pomocą stentgraftu – protezy naczyniowej (rurki z tworzywa sztucznego), przymocowanej do stentów samorozprężalnych. Stenty (okrężne sprężynujące rusztowania wykonane z metalu) po uwolnieniu stentgraftu zapewniają jego przyleganie do niezmienionego odcinka naczynia powyżej i poniżej tętniaka. Wówczas przepływ krwi odbywa się przez światło stentgraftu, a ciśnienie tętnicze nie rozprzestrzenia się na ścianę tętniaka, zapobiegając jego powiększaniu i pęknięciu. Część wykonywana jest pod kontrolą obrazu fluoroskopii i arteriografii (radiologiczne sposoby uwidocznienia naczyń).
Doświadczenie stosowania tej metody w wielu ośrodkach na świecie pokazało, że jest ona obarczona wysokim ryzykiem powikłań, często prowadzących do niewydolności wielonarządowej.
Operacja wewnątrznaczyniowa jest najnowszym i obiecującym sposobem leczenia tętniaków aorty piersiowo-brzusznej. W tej metodzie stosowane są stentgrafty z otworami lub odgałęzieniami, które są łączone z tętnicami trzewnymi (pniem trzewnym, tętnicą krezkową górną i tętnicami nerkowymi). Na początkowym etapie stosowania tej metody konieczną była każdorazowa produkcja protezy na podstawie indywidualnego planu odpowiadającego warunkom anatomicznym naczyń chorego. Obecnie dostępne są na rynku protezy umożliwiające leczenie około 70% tętniaków piersiowo-brzusznych. Odgałęzienia lub otwory takiej protezy są łączone z tętnicami trzewnymi za pomocą specjalnych stentgraftów. W ten sposób tętniak jest wyłączany z przepływu krwi.
Mimo postępu technologii medycznych, leczenie tętniaków aorty piersiowo-brzusznej nadal należy do operacji stosunkowo wysokiego ryzyka, dlatego przed operacją konieczną jest ocena stanu ogólnego chorego oraz oszacowanie ryzyka operacyjnego. W niektórych przypadkach ryzyko operacyjne może przewyższać ryzyko pęknięcia tętniaka. Wówczas operacja jest odraczana, a chory jest leczony zachowawczo.
Więcej informacji na stronie www.chirurg.edu.pl